Καλή ακρόαση, κακή επικοινωνία

Αντιγόνη Μακρή
Τὸν τελευταῖο καιρὸ μὲ ἀπασχολεῖ ἰδιαίτερα τὸ γιατί ὑπάρχει τόση δυσκολία στὴν ἐπικοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Γιατί οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν καμμιὰ διάθεση νὰ ἀκούσουν, παρὰ μόνο νὰ ποῦν καὶ γιατί ἀκοῦν μόνο αὐτὰ ποὺ θέλουν νὰ ἀκοῦν;
Παρατηρῶντας τὸν κόσμο στὸν δρόμο, στὰ λεωφορεῖα καὶ τὸ μετρό, ἔβγαλα κάποια συμπεράσματα γιὰ τὰ «αὐτιὰ» τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδιαίτερα τῶν νέων.
Ὅταν ταξιδεύω, λοιπόν, μὲ τὸ μετρό, παρατηρῶ ὅτι ἕνα πολὺ μεγάλο ποσοστὸ παιδιῶν –ἢ καὶ
νέων γενικότερα– φοροῦν ἀκουστικὰ καὶ ἀκοῦν μουσική. Βγαίνοντας ἀπὸ τὸ μετρὸ καὶ περιμένοντας στὴ στάση τοῦ λεωφορείου, βλέπω καὶ πάλι μεγάλο ἀριθμὸ νέων μὲ ἀκουστικά. Μέσα στὸ λεωφορεῖο, συνεχίζεται ἡ ἴδια κατάσταση: ὅλη ἡ νεολαία, ἀμίλητη καὶ ἀνέκφραστη, μὲ τὰ ἀκουστικὰ στὰ αὐτιά, ἀκούει μουσικὴ καὶ μάλιστα σὲ τέτοια ἔνταση ποὺ φθάνει μέχρι καὶ τὰ δικά μου αὐτιά.
Καὶ ἀναρωτιέμαι: Μήπως εἶμαι ἐγὼ περίεργος καὶ μὴ φυσιολογικὸς ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἀκούω ποτὲ μουσικὴ ἀπὸ ἀκουστικά; Μήπως δὲν εἶμαι φυσιολογικὴ ὅπως οἱ ὑπόλοιποι νέοι στὴν ἡλικία μου;
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δοκίμασα κι ἐγὼ μιὰ περίοδο νὰ παίρνω τὴ μουσική μου ὅπου πάω, στὸ μετρό, στὴ βόλτα μου ἢ στὴ γυμναστική μου, ὅμως, δὲν τὸ ἄντεχα καθόλου!
Ἀρχικά, ἔβαλα στὴ συσκευή μου τὰ ἀγαπημένα μου κομμάτια ἢ τραγούδια καὶ ξεκίνησα τὴ βόλτα μου. Ἡ ψυχολογία μου ἐπηρεάστηκε τόσο, ποὺ χαμογελοῦσα μόνη μου στὸ δρόμο!  Ἔνιωθα ὅτι πετοῦσα στὰ σύννεφα. Κάθε προβληματισμὸς καὶ σκέψη μου, μπῆκαν στὴν ἄκρη. Ὅμως, δὲν εἶχα κοντά μου κάποιον ἄνθρωπο δικό μου, γιὰ νὰ μοιραστῶ μαζί του τὴ χαρά μου. Ἔτσι, κατέληξα στὸ συμπέρασμα ὅτι ὅλα τὰ ὡραῖα πράγματα, παύουν νὰ εἶναι ὡραῖα ὅταν τὰ ἀπολαμβάνεις μόνος σου καὶ δὲν τὰ μοιράζεσαι μὲ τὰ ἄτομα ποὺ ἀγαπᾶς. Ἔτσι καὶ μὲ τὴ μουσική.
Ποιὸ τὸ νόημα νὰ περπατῶ στὸ δρόμο, νὰ ἀνεβαίνει ἡ διάθεση καὶ ἡ ψυχολογία μου, ἀλλὰ νὰ εἶμαι στὸν δικό μου κόσμο, ἡ χαρὰ νὰ εἶναι μόνο δική μου καὶ νὰ μπορῶ νὰ τὴ νιώσω μόνο ἐγώ; Καὶ ποιὸ τὸ νόημα, ἂν ὅλη μου ἡ ψυχολογία ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἕνα κουμπί; Γιατί, ἄν, πατῶντας τὸ κουμπί, κλείσει ἡ μουσική, τότε ἐπιστρέφουν ὅλα ἐκεῖ ποὺ ἦταν. Ἐγὼ προσγειώνομαι στὸ ἔδαφος ἀπὸ τὰ σύννεφα καὶ ἡ διάθεση γιὰ ὀργάνωση τῶν σκέψεών μου, ἔχει χαθεῖ πιά. Τὸν ἴδιο δρόμο ἔχουν ἀκολουθήσει καὶ ὅλες οἱ ἀποφάσεις ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχω πάρει γιὰ διάφορα ζητήματα.
Ἂς δοῦμε, ὅμως, τὸ θέμα καὶ ἀπὸ μίαν ἄλλη σκοπιά.
Συζητῶντας μὲ μιὰ φίλη περὶ «μουσικῆς καὶ ἀκουστικῶν», ἔμαθα τὸ ἑξῆς πολὺ ἐνδιαφέρον ποὺ νομίζω ὅτι ἰσχύει γιὰ τὴν πλειοψηφία τῶν νέων: Ἐγώ, μοῦ εἶπε, ἂν δὲν ἀκούω μουσικὴ στὸ λεωφορεῖο, νιώθω σὰν νὰ μὴν ἔχω προσωπικότητα, νιώθω πὼς «χάνομαι» μέσα στὸν πανικὸ τοῦ λεωφορείου.
Εἶναι καὶ αὐτὸ μιὰ πραγματικότητα – δυστυχῶς! Ἀκούγοντας μουσικὴ ἀπὸ ἀκουστικά, φτιάχνεις μιὰ δική σου φούσκα, κλείνεσαι μέσα καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ εἰσβάλλει καὶ νὰ σὲ ἐνοχλήσει. Ἂν τύχει καὶ σπάσει κάποια στιγμὴ αὐτὴ ἡ φούσκα (εἴτε γιατί τέλειωσε ἡ μπαταρία τῆς συσκευῆς, εἴτε γιατί χάλασαν τὰ ἀκουστικά), νομίζεις ὅτι γκρεμίστηκε ὁ δικός σου κόσμος, νιώθεις ὅτι δὲν ἔχεις ὑπόσταση καὶ ὅτι εἶσαι ἀσήμαντος σὲ σχέση μὲ τοὺς ὑπολοίπους μέσα στὸ λεωφορεῖο, οἱ ὁποῖοι φαντάζουν στὰ μάτια σου σημαντικοὶ καὶ δυναμικοί.